Herakles

... Herakles had het smartzware hoofd op gelicht en zag uit, naar den bleeken schijn ...
Het was of de schijn gleed langs de reuzige eikenstammen, zilverde langs het schuim
van de beek en als dauw verglinsterde langs de heesters en de, over den grond
gevallene, bladeren ... En nu zag Herakles, dat het de maan niet was, want dat de
glans nader en nader kwam en vorm aan nam van onsterfelijkheid ... Voor hem stond
Athena. Haar schitter-blauwe oogen blonken op Herakles neêr en haar pantser
schubbeglansde in haar eigen Olympische straling. De AIGIS-mantel schulpte als
een maanlicht-omzoomde wolk langs haren maagdeschouder en op de plooien van
heur PEPLOS, aan gelicht door haar eigen gloor, rees de godin uit als op een
gegleufde zilveren zuil. Zilver ook straalde heur schild, zilver flitste heur helm, zilver
schichtte heur speer, en uit de Meduza-kop in den AIGIS gloeiden de onsterfelijke
oogen der Gorgo met twee felle sterren. De heilige eigenschijn der Jonkvrouw
baadde over Herakles' breede voeten.
Hij bleef zitten, somber en droef. Zijn machtige handen hingen spierzwaar, maar
zonder kracht, de aderen gezwollen, de vierkante vingertoppen doelloos wijd uit
elkaâr. En zijne smart en zijne troosteloosheid waren zóo groot in zijn somber lijdende
hart, dat zelfs de glans der godin over zijne voeten hem niet veranderen zijne
mismoedige houding deed, of het ontzag niet was in hem gewekt ...
- Herakles ...