Wielki Testament

W 1461 roku w Polsce na tronie zasiadał Kazimierz Jagiellończyk, a we Francji - Ludwik Wytrwały zmienił na tronie zmarłego Karola Zwycięskiego, który zakończył wojnę stuletnią z Anglią. W takich okolicznościach francuski poeta François Villon (jego prawdziwe nazwisko brzmiało François de Montcorbier albo François des Loges - dokładnie nie wiadomo) napisał swoje dwa dzieła - „Mały Testament” i „Wielki Testament”. To drugie dzieło to pożegnanie ze światem człowieka, który właśnie wyszedł z paryskiego więzienia. Był bowiem rzezimieszkiem, złodziejem, odsiadywał też karę za rozbój, w wyniku którego zginął człowiek. To rzadki przypadek, by tak srogi przestępca zostawił po sobie literacką spuściznę.
Utwór pełen jest widma śmierci, dance macabre, wszechwładnej i naturalistycznie pokazanej śmierci. Równie dobrze mógłby nosić tytuł „memento mori”, czyli „pamiętaj, że umrzesz”, a Villon należy do tych osób, które w życie po śmierci nie wierzą. Zresztą rzeczywiście, dwa lata po napisaniu „Wielkiego Testamentu”, francuski poeta zmarł. Ponoć pochodzący z Francji późniejszy król polski Henryk Walezy miał jakoby znać ten utwór na pamięć w całości.